Hei
Sorry dat mijn laatste blogpost al enkele maanden oud is...
Punt is: echt 'nieuwe dingen' gebeuren er nu niet meer. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat mijn leven gewoon doorgaat, gevuld met schooldagen en leuke activiteiten met vrienden en familie.
Zo laat de zon zich tegenwoordig meer en meer zien (lees: zo'n 20-22 graden) en dat is voor de Noren dus gelijk aan zomer. Ik pas mij aan, of beter mijn lichaam, aan de Noorse mentaliteit met als gevolg dat ik dus ook in topjes en rokjes gespot wordt bij die 'subtropische' temperaturen. Dat prachtige weer vertaalt zich dan ook naar dagjes op het 'strand' of gezellige namiddagen in het park. Dit alles vergezeld van fijne mensen en barbecueën mag daarbij dan ook niet ontbreken.
Een van de hoogtepunten afgelopen weken was waarschijnlijk mijn duik in het ijskoude zeewater. In Noorwegen daagt men elkaar sinds enkele weken uit om binnen de 24 uur in het water te springen. Ik nam de uitdaging aan, met alle gevolgen van dien. Het water had een aangename temperatuur van zo'n 5 à 7 graden - euheuhm.
De titel van dit blogbericht verwijst naar de nationale feestdag die dus op 17 mei plaatsvond. Voor mij was dit eigenlijk de eerste keer dat ik een nationale feestdag vierde.
Eigenlijk begint men al de dag ervoor met het te vieren. Vele jongeren gaan uit in de nacht van 16 -> 17 mei. Zo ook mijzelf en laten we het erop houden dat het eentje is die ik niet zo snel zal vergeten. (Altijd leuk om wat Denen en Zweden te leren kennen, haha.) Veel tijd om je (roes) uit te slapen is er niet, want rond 11 à 12 uur begint de stoet door Oslo. 's Morgens is het ook de gewoonte dat je met nog enkele anderen bij iemand wordt uitgenodigd om te gaan ontbijten en dan samen naar Oslo centrum afzakt.
De stoet waarover ik schreef bestaat vooral uit lagere schoolkinderen en soort van fanfares. Mijn school is (samen met nog twee anderen) de enigste 'middelbare' school die ook aan deze stoet deelneemt. Tot mijn eigen verbazing was dat echt een fantastisch gevoel! De stoet gaat door de hoofdstraat van Oslo en zo verder tot aan het koninklijk paleis om dan onder het balkon de 'royals' te begroeten. Zoals altijd zijn alle foto's door mijzelf genomen, behalve die waar ik zelf op sta. ;)
Iedereen is natuurlijk uitgedost voor deze heuglijke dag. Geloof mij vrij, naast Kerstmis is dit hét hoogtepunt van het jaar. De meeste vrouwen dragen hun 'bunad'. Dit is een soort van traditionele Noorse kleding. Waar je 'roots' liggen in Noorwegen, bepaalt je bunad. Er bestaat ook zo iets als een 'mannen-bunad', maar voor zo ver ik gezien heb hier in Oslo, was een gewoon pak meer gebruikelijk.
Daarnaast heb je ook nog de 'russ'. Dit zijn de laatstejaarsstudenten van vidergående of 'middelbaar'. Deze zijn even oud als mij (1995) vermits je hier dus een jaar later pas aan universiteit of hoge school begint. De 'russ' kan je goed herkennen omdat ze allemaal een rode, blauwe, zwarte, groene of zelf gouden broek en pet dragen. De kleur hangt af van je studierichting. Iedereen op mijn school heeft een rode broek. (Mijn school is een mengeling van muziek- en 'ASO'-studenten.) De blauwen zijn na de roden de tweede grootste groep. Bij deze ligt de focus van hun studies meer op economie. Tot slot heb je dus nog de zwarten die te vergelijken zijn met BSO, de groenen zijn de unieke, kleine groep milieu-studenten en dan nog de gouden waarvan ik zelf niet goed weet hoe je dat wordt. De 'russ' dragen die kleren niet alleen 17 mei, ze beginnen al 3 tot 4 weken op voorhand en dragen dus elke dag diezelfde broek tot 17 mei. Op straat kan je ze dus heel gemakkelijk herkennen.
Alle 'russ' laten kaartjes maken met hun naam, school, foto en telefoonnummer+adres en/of tekstje erop. De foto is vaak een kinderfoto. Het adres en telefoonnummer zijn bijna altijd fake. Kleinere kinderen doen niet anders dan elke 'russ' achterna lopen om zo veel mogelijk kaartjes te verzamelen. - Vraag mij niet naar het waarom van deze gekke traditie.
Een kort, slecht clipje van hoe het was in de stoet. Op het einde mijn gastzus die op mijn commando eens mooi naar de camera lacht. (Zij is 'russ' trouwens.)
Doel van dit filmpje is proberen een impressie te geven van hoe het er in de stoet aan toe ging, de sfeer als het ware.
!!!!! Er is heel veel lawaai te horen dus zet je geluid zeker niet op maximum!!!!!
Maar dus, long story short: ik leef nog en geniet met volle teugen van mijn helaas laatste weekjes hier. Een jaar is voorbij gevlogen...
Groetjes
Amber :)
P.S. Voor de nieuwsgierigen: op 28 juni rond 14uur sta ik, als alles goed gaat, terug op Belgische bodem.